Apothekers zijn de minst gepassioneerde zorgprofessionals. We hebben het dan niet over het liefdesleven van de leden binnen onze beroepsgroep, maar over de relatie die we hebben met het vak waarvoor we zijn opgeleid. Dit is een van de in het oog springende conclusies van het Nationaal Welzijnsonderzoek Zorg, dat onlangs in opdracht van VvAA is uitgevoerd.

Naast een slechte score op het aspect passie, hebben apothekers van alle zorgprofessionals de meeste burn-outklachten. Als redenen voor deze treurnis worden gegeven dat er weinig groei- en ontwikkelingsmogelijkheden worden gezien, dat er een slecht loopbaanperspectief is, de werk- en productiedruk hoog is, evenals de bureaucratische last, en dat de beroepsgroep een negatief imago bij het publiek heeft.

Wat we helaas niet weten, is of het welzijn van de apothekers de afgelopen jaren verslechterd is. Is een apotheker misschien van nature een somber en minder gepassioneerd type mens en heeft de slechte score ten opzichte van andere zorgprofessionals niets te maken met het vaarwater waarin de beroepsgroep zich al enige tijd bevindt? Mijn gevoel zegt dat deze theoretische bias de verschillen met andere beroepsgroepen in de zorg niet verklaart.

Passie en succes gaan vaak hand in hand. Zonder passie had de voorhoede van FC Barcelona waarschijnlijk geen recordaantal doelpunten gemaakt, zou je niet weken van tevoren hoeven te reserveren om bij Herman den Blijker te kunnen dineren en zou Marco Borsato niet acht avonden in een uitverkochte Ziggo Dome zingen.

Ik besef dat het moeilijk is het roer om te gooien, maar het lijkt mij de hoogste tijd voor apothekers om te stoppen met achterom kijken hoe mooi het ooit was, en op zoek te gaan naar nieuwe passie. Ons mooie vak bevat voldoende facetten waarmee we hartstochtelijk aan de slag kunnen gaan. Tien procent van onze vakbroeders beseft dat gelukkig ook nu. Zullen we daar over vijf jaar minstens twintig procent van maken?

Jos Lüers, hoofdredacteur

Juni 2015