Afgelopen week kreeg ik een telefoontje van de eerste apotheek waar ik werkzaam was. Assistente Greetje gaat met vervroegd pensioen na een dienstverband van veertig jaar. Of ik als oud-collega een kaartje wil sturen, want een feestje kan niet en in het middelpunt van de belangstelling staan is niet wat Greetje wil.

Een half leven geleden, groen en net uit militaire dienst, wist ik vrijwel niets van het functioneren van een openbare apotheek. Greetje was mijn ervaren rots in de branding en vraagbaak. Ze wist waar ik de korte rekzwachtels kon vinden, met welke particuliere verzekeringen de apotheek een contract had en met welke knop ik in Microbais een extra adresetiket kon printen. Stond zij op de werkvloer, dan kwam alles goed. Een stille bescheiden en alwetende duizendpoot. Het vertrouwde en vertrouwenwekkende gezicht van de apotheek aan de balie, alhoewel ze zelf net zo lief op de aanschrijfplek in sneltreinvaart foutloos recepten intypte, met de telefoon binnen handbereik.
Veertig jaar bij dezelfde apotheek. Als ideale werknemer kon ze met gemak overal terecht. Maar voor haar hoefde dat niet zo nodig. Ze leek met weinig tevreden. De apotheek als tweede thuis, en ’s morgens om acht uur als eerste via de achterdeur naar binnen.
Ik wens iedere apotheek een Greetje en ik weet dat ze gelukkig met velen zijn. Ze zijn de smeerolie van de Nederlandse farmacie, omdat ze de schakel zijn met de doktersassistentes die ze allemaal bij naam kennen, omdat ze zorgen dat het naleveringenbakje niet uitpuilt en omdat ze altijd bereid zijn hun vrije dag op te geven wanneer er een collega ziek is.
Greetje bedankt voor alles wat je in de afgelopen veertig jaar hebt betekend voor je patiënten, collega’s en oud-collega’s. Jij vond het waarschijnlijk allemaal heel normaal, maar ik vind het belangrijk om bij het afscheid van jouw loopbaan stil te staan. Gewoon omdat je het goed hebt gedaan.

Jos Lüers, hoofdredacteur
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
april 2021