Wat enkele jaren geleden in de apotheek nog opzien baarde en in de koffiekamer het gesprek van de dag was, is tegenwoordig bijna dagelijkse kost. Een besmetting met schurft komt ongeveer vijf keer zo vaak voor als tien jaar geleden, en vooral de laatste paar jaar is de toename explosief. Wat opvalt zijn de nieuwe risicogroepen waar de uitbraken plaatsvinden. Gebeurde dit in het verleden vooral in verpleeghuizen en asielzoekerscentra, tegenwoordig lijkt ieder studentenhuis een scabiëshaard. Is de oorzaak de toegenomen reislust van jongeren, het gezamenlijke netflixen vanuit bed, of juist de gestegen energieprijs die de studenten dichter tegen elkaar aan doet kruipen? De gemiddelde student maakt zich er overigens niet zo druk om. Je hebt corona, Chlamydia of schurft; of je hebt het net gehad, of welke van de drie zal je binnenkort krijgen?

Juist die laconieke instelling baart mij zorgen. Het risico op het krijgen van een besmettelijke aandoening is per definitie te verminderen door de leefstijl aan te passen. Kennelijk wordt het belang daarvan niet meer zo serieus genomen, zeker wanneer de gevolgen van besmetting te overzien zijn, bijvoorbeeld door de beschikbaarheid van een behandeling. Het eigenbelang wordt zo boven het sociaal-maatschappelijke gesteld.
Hebben we als apothekers ook een rol in het voorlichten van risicogroepen over het voorkómen van besmettelijke aandoeningen? Ik denk van wel, en we moeten zeker de kans aangrijpen wanneer zich een nieuwe, hevig krabbende jongeling aan de balie meldt. Want wachten totdat een vermijdbaar nieuw geval een beroep doet op de toch al overbelaste zorg, daar heb ik pas echt de schurft aan.

Jos Lüers, hoofdredacteur
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
februari 2023